Μυριζεις χωμα κ προδοσια,
ρωσικης καταγωγης αναβατης με περιεργο καπελο,
ειναι η θνησιγενης μου ανια
που αναγενναται με μανια,
οι Γκονταρικες μου επιρροες,
το πολυποθητο θυμαρι.
Εφυγα διχως να σε ρωτησω.
Εγινα κατι
που δεν εμοιαζε με θρονο,
προσεξε,θα αλλαξω χρωμα
θα με βλεπεις κ θα φοβασαι,
θα με ονειρευεσαι οταν κοιμασαι,
θα γινεις η γκιλοτινα της φαλλικης μου εξεγερσης,
θα εισαι ο κρικος στη χειροποιητη αλυσιδα.
Δεν ανησυχουσες για μενα αλλα για τον εαυτο σου.
Γνωριζες απο πριν τα μελλουμενα,
τα σεξιστικα μου υπονοουμενα,
τη βαρια μου καταδικη,
την αραχνοστολισμενη αποθηκη.
Ολα αυτα δε θα με πειραζαν.
Ολα αυτα θα ηταν απλως τραπουλοχαρτα.
Εγω ημουν παντα εκεινο το σπιτι στον λοφο.
Εγω.
Δανειζομαι.
Εσενα.
Για παντα.
Πες μας και τη πηγη εμπνευσης για τους πολυ ομορφους αυτους στιχους, celin μας; :)
ΑπάντησηΔιαγραφήelva ειμαι χαρουμενος που σου αρεσει το ποιημα,ειναι λιγο αλλοκοτο κ δεν περιμενα να δω θετικο σχολιο!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ανηρτησα ομως γιατι θελω να δειξω κ μια aλλη πλευρα,θελω να "πειραματιζομαι" στις αναρτησεις μου κ να ειμαι οσο μπορω απροσμενος!
Δεν εμπνευστηκα παντως απο καποια.Τα περισσοτερα ποιηματα μου δεν τα εγραψα απευθυνομενος καπου συγκεκριμενα.
Προφανως αν τα ΤΡΑΠΟΥΛΟΧΑΡΤΑ τα αφιερωνα καπου συγκεκριμενα,δε νομιζω να χαιροταν πολυ εκεινη που θα το εβλεπε,
δε νομιζω δηλαδη να χαιροταν καποια αν της αφιερωνα αυτο το ποιημα,ουτε ρομαντικο ειναι ουτε ιδιαιτερα κατανοητο ουτε φωτεινο.
Το εγραψα πριν 7-8 χρονια.Μου αρεσει αλλα δε καταλαβαινω ουτε τον λογο που μου αρεσει,ουτε τι ακριβως θελησα να εκφρασω.Ειναι λιγο dark.Xαιρομαι που αρεσει κ σε σενα!!